Μετάφραση:
Θοδωρής Σάρας
Ανάκτηση από:
http://eagainst.com/articles/saul-newman-postanarchism/
Στην
ανακοίνωση αυτή, καλώ για μια επανεξέταση
του αναρχισμού και των εναλλακτικών
τρόπων εννοιολόγησης των χώρων της
ριζοσπαστικής πολιτικής. Εφαρμόζω μία
λακανική ανάλυση του κοινωνικού
φαντασιακού για να διερευνήσω τις
ουτοπικές φαντασιώσεις και επιθυμίες
που στηρίζουν τους κοινωνικούς χώρους,
λόγους και πρακτικές - συμπεριλαμβάνοντας
το σχεδιασμό, και την επαναστατική
πολιτική. Θα προχωρήσω στην ανάπτυξη -
μέσω του Καστοριάδη και άλλων - μίας
ευδιάκριτης μετα- αναρχικής αντίληψης
του πολιτικού χώρου που βασίζεται στο
πρόταγμα της αυτονομίας και της
επανατοποθέτησης του πολιτικού χώρου
έξω από το κράτος. Αυτό θα έχει άμεσες
συνέπειες για μία εναλλακτική αντίληψη
του σχεδιασμού της πρακτικής και της
θεωρίας.
“Μόνο
ο/η αυτόνομος/η μπορούν να προγραμματίσουν
την αυτονομία, να οργανωθούν για αυτή,
να τη δημιουργήσουν” (Bey, 1991: 100).
H κοινωνική θεωρία τον
τελευταίο καιρό έχει κάνει μία στροφή
στο χώρο. Στην περίπτωση της πολιτικής
θεωρίας, οι συζητήσεις σχετικά με τις
χωρικές διαστάσεις και το φαντασιακό
της πολιτικής έχουν προσεγγίσει την
πολιτική γεωγραφία, προκειμένου να
διερευνήσουν το περίγραμμα του
πλουραλισμού, του δημόσιου χώρου, του
δημοκρατικού αγωνισμού, των κοινωνικών
κινημάτων, και των μετα-εθνικών χώρων
της παγκοσμιοποίησης (βλ. Massey 2005, Sassen
2008, Mouffe 2000, Connolly 2005). Εδώ προκύπτει
αναπόφευκτα το ζήτημα του σχεδιασμού
- ο σχεδιασμός των πόλεων, των αστεακών
τοπίων, των αυτόνομων χώρων, των αισθητικών
κοινοτήτων και ούτω καθ 'εξής. Πράγματι,
η πολιτική και ο αστεακός σχεδιασμός
ήταν πάντα στενά συνδεδεμένα, είτε
σκεφτόμαστε τις ουτοπικές φαντασιώσεις
των Φουριέ και Σαιν-Σιμόν, με τις
ορθολογικά προγραμματισμένες κοινότητες,
ή τον τρόπο με τον οποίο ο σχεδιασμός
των νεωτερικών πόλεων και μητροπόλεων
έχει πάντα στοιχειώσει από το φάντασμα
της εξέγερσης και της διαφωνίας. Ο
σχεδιασμός των πρακτικών και των λόγων
μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξιδανίκευση
της πολιτικής, καθώς και ως μια
αποκρυστάλλωση της σύγκρουσης. Εάν
κάποιος ρίξει μια ματιά παράλλαξης στις
σημερινές πόλεις μας, βρίσκει παντού
ίχνη της καταπιεσμένης πολιτικής
διάστασης. [1] Ο χώρος επομένως είναι
πάντοτε πολιτικός. Πράγματι, όπως ο
δείχνει ο Henri Lefebvre, ο χώρος είναι ένας
συγκεκριμένος αστερισμός της εξουσίας
και της γνώσης που αναπαράγει τις
κοινωνικές σχέσεις της παραγωγής·
ο χώρος έχει μια πολιτική λειτουργία
στην παροχή ενός είδους ενοποιημένου
πλαισίου για τον καπιταλιστικό τρόπο
παραγωγής και για την πολιτική εξουσία
(1991: 9).
Posts
