ΕΞ-ΕΓΕΡΣΗ

Εξεγείρομαι, άρα υπάρχω

Αναρώτηση.... μία διαδικασία αναστοχασμού και ανάρρωσης. Από τις τοξίνες του καθημερινού πολιτισμού μας. Άραγε ποια είναι εκείνη η ενδόμυχη πλευρά του εαυτού μου, του κοινωνικού εαυτού μου, που ενσαρκώνει σε μία φράση το ιδιαίτερο της ύπαρξης μου;

Εξέγερση ... εξέγερση χωρίς τελικότητες, χωρίς αναζήτηση ά-τοπων, ου-τοπων, άρνηση της δυστοπίας του παρόντος, σχεδιασμός μίας διαρκούς επίθεσης προς το άπειρο που περικλείεται μέσα στο κενό...

Εξέγερση, η διαρκής αναφορά στη διαδικασία της αυτόνομης θέσμισης μου, μέσα σε μία πνιγερή και αδιάφορη πραγματικότητα, συμβόλων, και σημείων στίξης... όπου οι ανάσες μας γίνονται γραμμικές διαδικασίες μίας παραγωγής, μίας κατανάλωσης, κι ενός θεάματος. Όπου τα σώματα μας διατάσσονται σε γραμμές και στήλες για να πειθαρχήσουν στην επιθυμία ενός συλλογικού φαντασιακού καταναγκασμού, για το πρέπει του κοινωνικού προορισμού.

Εξέγερση ενάντια στο όχι, το μη-, την άρνηση, το άτομο, το παρόν και το μέλλον. Με ένα παρελθόν γεμάτο στιγμές από πόνο και θλίψη, χαρά και ευτυχία, όπου συναισθήματα, σώματα, λέξεις και πράγματα συνδέονται σε ένα ρίζωμα, σε ένα μεγάλο δέντρο... το δέντρο της ζωής μας.

Εξέγερση για τη ζωή, σε ένα παιχνίδι μέσα στο δρόμο, στις συντροφιές των πάρκων, στις αγκαλιές των ερωτευμένων. Εξέγερση πέρα από το καλό και το κακό, για την ελεύθερη συνύπαρξη των πώς και των γιατί, των δακρύων και των χαμόγελων, του μαύρου και του κόκκινου στον μπλε πίνακα της δημιουργίας.

Εξέγερση, ζωή, δημιουργία, η χαρά της καταστροφής, το απέραντο πανηγύρι της ύπαρξης, όπου οι στίχοι γίνονται πέτρες, οι ώμοι μας στήριγμα της επιθυμίας, καθώς στεκόμαστε ο ένας πλάϊ στον άλλον, απέναντι στον μπάτσο, το αφεντικό, τον πατέρα, τη μητέρα, τον ειδικό, τον ηγεμόνα και ιερέα... στον νταβαντζή... απέναντι τους όχι ως πρόσωπα αλλά ως σώματα πειθαρχημένα, έτοιμα να ταράξουν στο όνομα της ταυτότητας, τους απείθαρχους κύκλους των συλλογικών μας παιχνιδιών.

Εξέγερση ενάντια στον εαυτό μου, έναν άναρχο βολεμένο μέσα στα σχήματα της καθημερινής μου γραμμικής τροχιάς: από το σπίτι στη δουλειά, από τη δουλειά στο μπακάλη, και ύστερα στο μανάβη και από εκεί για καφέ και φαγητό, κριτική στον πόλεμο, και λίγο ποίηση ... και έπειτα ύπνος κριτικά βαθύς μέσα στην πλήξη της ρουτίνας...

Εξέγερση ενάντια στο χώρο και στο χρόνο, τη διάταξη του ονείρου μέσα στις πολιτισμένες νόρμες των εργοστασίων, των σχολείων, των εκλογών, του κόμματος και της ψυχαναλύτριας. Εξέγερση ενάντια στο μύθο της εξέλιξης, της πρόοδου και του καθήκοντος.

Εξέγερση για μένα, για σένα για μας... πέρα από μένα, από σένα και από εμάς... Εξέγερση, η διαρκής κίνηση της ύπαρξης, η αδιάκοπη έκρηξη του παρόντος, η απεριόριστη αναίρεση του μέλλοντος, το ατελείωτο παιχνίδι της δημιουργίας.